جمعه، خرداد ۰۹، ۱۳۹۳

از سرزمين مين هاي در انتظار انفجار

تقصير روزگار نيست كه دل من اندازه تماميت ارضي و طولي و مقداري دنيا مي گيرد در حالي كه همان يك مشت بسته هم كفايت مي كند براي گرفتگي.
خدايا، شكرت. ارامش را كمي به سمت و سوي ذهن من سوق داده اي اما ارامشي همراه درد... باز هم شكرت